قدمگاه رضوی نیشابور

قدمت بقعه

در گزارش‌ها آمده است بقعه قدمگاه در سفری که شیخ‌ بهایی به همراه شاه عباس صفوی اول در سال ۱۰۲۰ق به نیشابور داشتند با طراحی شیخ بهایی، بازسازی شد. بنا بر گزارش اسکندر ترکمان، منشی شاه عباس صفوی، این مکان به قدمگاه شهرت داشته ولی به عقیده برخی این مکان پیش از این به قدمگاه شاپور کسری معروف بود و از انتساب آن به امام رضا(ع) تا قبل از دوره صفوی گزارشی در دست نیست و پس از بازسازی شاه عباس، نام قدمگاه را به خود گرفت. سلطان محمد میرزا قاجار (زنده در سال ۱۳۲۷ق) نیز در سفرنامه خود به قدمگاه از وجود باغ، چند کاروانسرا و حمام در کنار بقعه خبر داده است. بقعه قدمگاه در آذر ماه ۱۳۱۴ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

علت شهرت قدمگاه امام رضا (ع)

به گفته تاریخ‌نویسان، این مکان متبرکه در واقع بزرگ‌ترین یادگار امام رضا (ع) در سفر به شهر نیشابور است. در این بنا یک سنگ سیاه رنگ با عرض ۵۳ سانتی‌متر در ارتفاع یک‌متری به دیوار نصب شده و روی آن جای فرورفتگی دو ردپا وجود دارد. برخی از مردم عادی عقیده دارند که امام رضا (ع) در سفر به نیشابور، روی این سنگ ایستاده‌اند و جای پای ایشان بر روی سنگ نقش بسته است. اما دلیل اصلی وجود این سنگ و ردپای روی آن، نمادی است که دوستداران این حضرت و به یادگار عبور ایشان از نیشابور ساخته‌اند. همچنین از دیگر علل شهرت مجموعه باغ قدمگاه نیشابور ، چشمه آبی است که بنا به روایات مذهبی به دستور امام رضا (ع) از زمین جوشیده و دارای آبی بسیار گوارا و شفابخش است.
اهمیت تاریخی و مذهبی این بنای مقدس، فقط به وجود قطعه سنگ و چشمه آب جوشان خلاصه نمی‌شود. در روایات تاریخی و مذهبی آمده است زمانی که امام رضا (ع) از مدینه به سمت مرو حرکت می‌کردند، با استقبال گروه زیادی از مردم در شهر نیشابور مواجه می‌شوند. حضرت رضا (ع) در این سفر برای مردم نیشابور یکی از معروف‌ترین احادیث شیعه را بازگو کردند. این حدیث که به سلسه‌الذهب شناخته می‌شود، در مکان قدمگاه نیشابور و از زبان امام رضا (ع) برای مردم خوانده شد و این گونه بود که مکان این قدمگاه به زیارتگاهی مقدس و متبرک تبدیل شد.تک کارت